برای دل دریایی معلمان و تخته هایی که زود پاک می شد/ زیبا هوشمند
- شناسه خبر: 4226
- تاریخ و زمان ارسال: ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۸ ساعت ۰۷:۳۸
- نویسنده:
.
معلم
البته ما کم کم یاد گرفتیم که سرعت دستانمان را بیشتر کنیم تا از قافله گچ و تخته پاک کن عقب نمانیم. معلم گاهی ما را تشویق و زمانی با جریمه کردن تنبیه می کرد. به راستی دلیل آن همه سخت گیری چه بود؟ گاهی با خودمان می گفتیم : «بیاید درسش را بدهد و برود. چه کار دارد که ما می خواهیم در آینده چه کاره شویم که این قدر ما را نصیحت می کند!»
همه این ها را گفتم تا برسم به اردیبهشت ماه؛ به روز دوازدهم اردیبهشت. روزی که به مناسبت شهادت معلم انسانیت، استاد مرتضی مطهری، و به پاس زحمات معلمان به نام معلم است. اما در دنیای امروز کدام روز آدمی را می توان به معلم نسبت نداد؟ یا رفتاری را یافت که اثری از معلم در آن نباشد. پس هر روز ما طبعا به نحوی روز معلم است.
حال اگر می خواهیم روزی از روزهای سال را به نام «روز معلم» نام گذاری کنیم، نه برای این است که شاخه گلی یا هدیه ای به معلم خود اهدا کنیم، که مقام او برتر از این تشریفات است. بلکه صرفا برای این است یا برای این باید باشد که معلم و مسئولیت های انسانی – اجتماعی او را به همگان معرفی کنیم که احترام بدون شناخت ، تعارفی بیش نخواهد بود.
به راستی چه کسی پس از پدر و مادر بیشترین تاثیر را در رشد و شکوفایی علمی و اخلاقی ما دارد؟ چه کسی جز معلم بدون هیچ چشمداشتی برای اعتلای شخصیت ما می کوشد و به ما چون فرزند خود می نگرد؟
تنها معلم است که با دل دریایی خود وجود تشنه ما را سیراب می کند. معلم در چشمه عشق وضو می گیرد، عاشق تعلیم است و در این آموزش فقیر و غنی نمی شناسد. او همه را با دیده احسان می نگرد و برای ایجاد میل به یادگیری در ما می کوشد.
تاثیر معلم بر دانش آموزان تنها از طریق کتاب، جزوه های درسی یا آموخته هایی که بر تخته های سیاه و سفید می آید، نیست، بلکه رفتار، خلق و خو و در یک کلام سلوک معلم به طور غیر مستقیم بر روح و جان دانش آموزان اثر می گذارد.
نقش نظام آموزشی آن چنان غیر قابل انکار است که در بعضی موارد فرزندانی نیکوتر از خانواده را تربیت می کند. فرزندانی که در اثر آموزش های صحیح اعتقادی و پرورشی مسیر درست زندگی را پیدا می کنند.
به راستی ما در مقابل این همه زحمت صادقانه کسانی که موی خود را در این راه سفید کرده اند، چه کرده ایم؟ چگونه از آنان و از تلاششان در این راه قدردانی کرده ایم؟ اگر باری بر دوششان نگذاشته باشیم آیا باری از دوششان برداشته ایم؟ یادمان نرود که عطش تشنگی یادگیری را تنها معلمان هستند که سیراب می کنند